هیچ حکمرانی نمی‌تواند عدالت و پیشرفت واقعی را محقق کند، اگر مردم نقش واقعی خود را در اداره کشور احساس نکنند. تجربه امروز نشان می‌دهد که وقتی تصمیم‌ها فقط در اتاق‌های بسته گرفته می‌شوند، مردم احساس می‌کنند صدایشان شنیده نمی‌شود و انگیزه مشارکت‌شان کاهش می‌یابد.

بدون قوانین و مقررات روشن و کارآمد، هیچ حکمرانی نمی‌تواند عدالت و پیشرفت واقعی ایجاد کند. در مدل فعلی، قوانین پراکنده، قدیمی و گاه متناقض، تصمیم‌گیری را کند و اجرای سیاست‌ها را نامطمئن کرده‌اند. نتیجه؟ نارضایتی مردم، سردرگمی مدیران و فرصت‌سوزی در توسعه کشور.

بدون پایش و ارزیابی مستمر، هیچ سیستم حکمرانی نمی‌تواند واقعاً کارآمد و عدالت‌محور باشد. تجربه نشان داده که وقتی سیاست‌ها و برنامه‌ها بدون بازخورد و اصلاح اجرا می‌شوند، ناکارآمدی تداوم پیدا کرده و اعتماد مردم به نظام کاهش می‌یابد.

سیاست خارجی و نقش کشور در منطقه، بازتاب مستقیم کارآمدی حکمرانی داخلی و استراتژی بلندمدت است. وقتی سیاست‌ها هماهنگ با منافع ملی و ارزش‌های انقلاب نباشند، فرصت‌های پیشرفت و تأثیرگذاری کشور محدود می‌شود.

در حکمرانی امروز، رسانه فقط ابزار اطلاع‌رسانی نیست؛
میدان جنگ روایت‌هاست.
و هرکه روایت را در دست بگیرد، واقعیت را شکل می‌دهد — حتی اگر حقیقت چیز دیگری باشد.

در جمهوری اسلامی، رسانه‌ها باید سنگر روشنگری و عدالت‌خواهی باشند،
اما در بسیاری موارد، خود به ابزار پوشاندن فساد یا تخریب صالحان تبدیل شده‌اند.
فساد امروز دیگر فقط در قراردادها و رانت‌ها نیست؛
در روایت‌سازی‌ها هم ریشه دوانده است.

در همه نظام‌های سیاسی، فساد وجود دارد،
اما خطرناک‌ترین نوع فساد، آن است که لباس ایمان و سابقه بر تن کند.
در جمهوری اسلامی، بخشی از جریان فساد نه از بیرون نظام، بلکه از درون حلقه‌های خودی برآمده است؛
کسانی که روزی در صف اول جهاد بودند، اما امروز در صف اول رانت ایستاده‌اند.